Rozdział 2

Podjechali ich czarnym służbowym samochodem pod szkołę. Przyjrzała się uważnie ogromnemu budynkowi i przełknęła głośno ślinę.

-Nie martw się. Wszystko będzie okej – wspierał ją mężczyzna do którego od teraz miała mówić „tato”. Był wysoki, miał dobrze zbudowaną sylwetkę i elegancki garnitur. Włosy miał czarne, a oczy brązowe. Miał ładne rysy twarzy i ciepły uśmiech. Położył jej rękę na kolanie i odwrócił w jej stronę. –Powodzenia w szkole – mruknął i przesunął dłonią po jej udzie, co spowodowało, że wyskoczyła z samochodu jak oparzona. Nie słuchając go ruszyła prosto w stronę szkoły.

Weszła do środka i uderzył ją zapach detergentów. Jak na prywatną szkołę to mają tu niezły standardzik – pomyślała. Rozejrzała się w koło i wyjęła kluczyk do szafki z kieszeni jej miętowych rurek. Nigdzie nie widziała szafek. Nagle poprzez harmider usłyszała wołanie:

-Alyson! Alyson! – rozpoznawała ten głos. Jeszcze nie potrafiła dopasować go do konkretnej twarzy, ale znała go. – Hej piękna – stanął przed nie ten chłopak, który zaczepił ją dziś rano. Uśmiechnęła się niego lekko. – Niech no zgadnę. Zgubiłaś się? – po jej delikatnym skinięciu głową złapał ją za łokieć i poprowadził przez tłum ludzi.

Zeszli po schodach na dół. Chłopak spojrzał mały kluczyk w jej ręce i pociągnął ją w głąb korytarza. Biegnąc za nim Aly uświadomiła sobie ilu ludzi na nich patrzy. Czuła się nieco skrępowana. Czuła zawistne spojrzenia dziewcząt, które były zazdrosne o to, że jej przewodnikiem jest Kieran. I chłopców, którzy patrzyli na nią łakomym wzrokiem. 

W końcu zatrzymali się przed rzędem zielonych szafek. Dziewczyna rozejrzała się za tą, na której był jej numerek. Otworzyła ją i na zmieniła jedne trampki na drugie. Zamknęła ją z powrotem. Odwróciła się do chłopaka i ruszyli razem w górę schodów.

Szli rozmawiając  i uśmiechając się do siebie. W pewnym momencie dziewczyna potknęła się i upadłaby gdyby nie silne ramiona, które ją złapały. Stanęła prosto i spojrzała wprost na chłopaka, który miał blond włosy i oczy takie same jak ona. Nie zwykłe zielone, ale szmaragdowe.

***********************************************

Otworzył komputer i włączył pocztę. Znalazł tam kilka rachunków i reklam. Już chciał wstać i iść do pracy, ale znalazł coś, co go zaniepokoiło. A mianowicie e-maila od jego starego znajomego. Otworzył go i serce mu zwolniło. Znalazł tam zdjęcie swojej ukochanej – matki jego syna – z dwójką noworodków. Zdjęcie, które zrobił on sam w dniu, w którym postanowili się rozdzielić i zaopiekować po jednym z bliźniąt. Zaraz pod nim zdjęcie pięknej blondynki ze szmaragdowymi oczami. Blondynki, którą była Alyson – drugie z bliźniąt.

Zdjęcie zrobione tutaj. W ich miasteczku. Wysiadała z samochodu przed szkołą. Nie wierzył w to co widział. Skąd on wiedział? Jak znalazł te zdjęcia? Co ona tu robiła?

Sięgnął po komórkę i napisał szybko do niego: Chyba się zaczęło. Wracaj do domu bez względu na wszystko.

***********************************************

Wyszła ze szkoły okropnie zmęczona. Nie miała siły na nic. Rozejrzała się po parkingu i dostrzegła samochód jej ojca. Potruchtała szybko i otworzyła drzwi pasażera. Jednak nie mogła tam usiąść, bo siedział tam mały chłopiec. Zdziwiła się bardzo. Zamknęła je jednym ruchem i wskoczyła na tylnie siedzenie. Jechali w milczeniu. Nagle z nieba lunął deszcz. Chłopiec westchnął na co mężczyzna się roześmiał. Zatrzymali się w końcu na podjeździe.

-Max – zaczął kierowca – idź do domu i powiedz cioci, że my zaraz przyjdziemy. Muszę porozmawiać z Aly.

-Dobrze wujku – uśmiechnął się szeroko chłopiec. – Ładna jesteś – zwrócił się do mnie i pobiegł szybko do drzwi.

-Ma bystrzak racje – szepnął.

-W związku z czym? – spytała nie bardzo wiedząc o co chodzi

-Jesteś naprawdę piękna – wysiadł i przesiadł się do tyłu. – Wiesz… Kiedy cię tylko zobaczyliśmy od razu wiedzieliśmy, że jesteś doskonała. Taka piękna i podobna do naszej kochanej Lucy – westchnął i odsunął luźny kosmyk jej włosów za ucho. Zbliżył się do niej i delikatnie musnął jej usta.

Dziewczyna odsunęła się i szarpnęła za klamkę od drzwi. Wyskoczyła z samochodu i pognała do środka. Zdjęła buty i weszła do jadalni.

-Aly, kochanie – uśmiechnęła się do niej kobieta w długiej sukience, bamboszach i fartuszku w truskawki. – Siadaj. Masz ochotę na kotlecika czy gołąbka?

-Nie jem mięsa – szepnęła. – Nie lubię.

-Och… To może chociaż ziemniaczki i sałatkę?

Dziewczyna wzruszyła ramionami. Nie była za specjalnie głodna, ale zawsze lepsze to niż potem włóczenie się po tym domu w poszukiwaniu jakiegokolwiek jedzenia.

-Jak masz na imię?

-Aly. A ty?

-Max. Ciociu, czy Aly może ze mną pograć na komputerze?

-Max- zaczęła kobieta – Aly chyba musi odrobić lekcje.

-W sumie to nie – zaczęła dziewczyna. – Zawrzyjmy umowę. Gramy przez godzinę, a potem idziemy na spacer. Już się przejaśnia więc pogoda będzie idealna.

Uśmiechnęła się i szybko wsunęła obiad. Zastanawiała się gdzie podział się jej adopcyjny ojciec.

-Proszę pani…-zaczęła, ale kobieta szybko jej przerwała.

-Nie mów tak do mnie. Wiem, że nie chciałabyś mówić do mnie mama, ale możesz do mnie mówić Kathrin.

Uśmiechnęła się do dziewczyny. Ta odwzajemniła ten miły gest i zapytała ją czy może dostać klucz do swojego pokoju. Kobieta z lekkim zdziwieniem podała go dziewczynie, a ta pognała do siebie w chwili gdy mężczyzna, którego odtąd zamierzała unikać wszedł do domu.

______________________

Okej... W końcu jest... Trochę długo mi się go pisało... 

PS Dedykuję go mojej przyjaciółce, która chyba jest jedyną osobą czytającą tego bloga...

PPS Kolejby rozdział (mam nadziję) pojawi się szybciej...

PPPS Polecam bloga: http://forevertogether-or-alwaysalone.blogspot.com/

I zapraszam na: http://smak-zycia-story.blogspot.com/

Rozdział 1

Alyson obudziła się w środku nocy. Znów przez ten sam koszmar. Leżała w łóżku w nowym domu. To było takie śmieszne, że w wieku piętnastu lat ktoś dostaje się do adopcji. Ale podobno rodzina straciła córkę w tym wieku i chcieli ją kimś zastąpić. Zabrali ją z Grimsby do Preston. Około dwóch dni drogi. Problem w tym, że musiała zostawić wszystkich przyjaciół. A tak w sumie to przyjaciółkę Sarę i jej chłopaka Caleb’a.
Wstała i spojrzała na zegarek. Trzecia nad ranem. Za trzy godziny miała wstać i zjeść śniadanie z „rodziną”, a potem spędzić dzień w nowej szkole, w której wszyscy patrzyliby na nią jak na idiotkę z powodu koloru jej włosów. Nie lubiła ich, ale nie chciała się też farbować. Kilka dziewczyn w jej klasie to zrobiło, a ich włosy wyglądały jak u lalek Barbie. Położyła się na miękkiej poduszce i czekała, aż nadejdzie sen. Kiedy już zasypiała jej komórka zabrzęczała i zaświeciła. Podniosła szybko telefon i bez patrzenia kto dzwoni odebrała.
-Halo? – rzuciła do słuchawka, ale nikt się nie odezwał. Po drugiej stronie był ktoś, kto najwyraźniej biegł, bo sapał niemiłosiernie –Kto tam? – spytała ponownie. Nie miała ochoty na zabawy. Już się miała rozłączać gdy usłyszała oddalony głos chłopaka „Alyson, nie!”, a zaraz potem się rozłączył.
Ten okropny telefon tak ją rozbudził, że nie mogła zasnąć. Usiadła przy biurku i zapaliła lampkę. Na blacie leżał list z tutejszego gimnazjum. Otworzyła go jednym ruchem. Wyjęła kartkę z wypocinami witającymi od dyrektorki oraz plan lekcji.  Przeczytała szybko list i spojrzała na plan. Stwierdzając, że już nie zaśnie spakowała do torby książki. Otworzyła zeszyty i się w nich podpisała.
 Było około godziny w pół do czwartej. Otworzyła szafę i przejrzała ubrania, które dostała od nowej mamy. Sukienki, spódniczki, kuse topy. Przeszukała wszystko porządnie i znalazła dwie pary spodni. Wyjęła rurki o miętowym kolorze i jasnożółty top na ramiączka. Położyła je na łóżku, a ze swojej walizki wyjęła szare dresy i luźną bluzę. Ubrała się szybko i zeszła na dół. Założyła swoje przetarte czarne trampki. Zostawiła na wszelki wypadek kartkę na stole, włożyła słuchawki do uszu i wyszła na dwór pobiegać.
************************
Wstał i wyjrzał przez okno. Wiedział, że nie zaśnie więc ubrał się i wyszedł pobiegać. Biegł nie zastanawiając się gdzie. Słońce leniwie wschodziło na niebo. Powietrze pachniało deszczem, a trawa była mokra od rosy. Na ulicach nikogo nie było, a on znał miasto jak własną kieszeń więc zamknął oczy i biegł wzdłuż willi, które stały na jego ulicy. Jego czarne włosy powiewały na wietrze, a luźne, czarne dresy majtały się we wszystkie strony.
Nagle poczuł, że coś odbija się od jego torsu. Otworzył szybko oczy i oniemiał z wrażenia. Na ziemi siedziała białowłosa dziewczyna, miej więcej w jego wieku. Miała śliczne błękitne oczy i twarz jak u anioła.
Podał jej szybko rękę, żeby pomóc jej wstać. Podniosła się i spojrzała na niego. Wzrok miała nieco zbłąkany i delikatnie zarumienione policzki. Uśmiechnął się do niej szeroko, a ona jeszcze bardziej się zarumieniła.
-Hej, przepraszam. Nie chciałem – zaczął się tłumaczyć. – Nie za wcześnie na bieganie?
-I kto to mówi? –uśmiechnęła się delikatnie – Spać nie mogłam. Taka moja natura.
-To może przebiegniemy się razem? Pokaże ci wspaniałe miejsce – dziewczyna wzruszyła ramionami i pobiegła za nim. – Kieran jestem.
-Alyson
Biegli dalej ulicą w stronę łąki, na którą chłopak często przychodził, aby odetchnąć od swojego wymagającego ojca i klejącej się do niego córki gosposi. Spojrzał na nią kontem oka. Była taka piękna. Nie mógł się nadziwić jej urodą. Przypominał mu kogoś, ale nie wiedział kogo.
Kiedy dotarli na miejsce przysiedli na konarze drzewa. Błękitnooka rozglądała się wkoło zafascynowana otoczeniem. Uświadomiwszy sobie, że jest bacznie obserwowana speszyła się i zaczęła wpatrywać w swoje dłonie.
-Ślicznie tu – szepnęła.
-To miejsce odwzorowuje ciebie.
Uśmiechnęła się nerwowo. Nagle z kieszeni jej spodni wydobył się dźwięk wibracji. Wyjęła szybko telefon i odebrała. Rozmawiała z kimś tłumacząc pośpiesznie gdzie jest i zapewniając, że za piętnaście minut wróci. Przeprosiła szybko i uciekła, a on został sam siedząc na korzeniu drzewa.
**********************
-Adam wstawaj – usłyszał głos swojego ojca. – Już po szóstej.
Chłopak otworzył powoli oczy. Znowu zaczyna się kolejny nudny tydzień. Pójdzie do szkoły. Wróci. Odrobi lekcje. Komputer i spać. I tak przez kolejne pięć dni. Wiedział, że musi być czujny i za bardzo się nie rozpraszać, bo Seth coś szykuje. A on jest na tyle dorosły, żeby stanąć do walki.
Ubrał się szybko i zszedł na dół, aby zjeść śniadanie przygotowane przez ojca.  Na stole stała jajecznica i kawa.
-Jak tam?- zapytał rozluźniony mężczyzna.
Miał tak samo jasne włosy jak on, błękitne oczy i wysportowaną sylwetkę. Byli jak dwie krople wody. Matka umarła, gdy był mały. Nie pamiętał jej. Jedyne co o niej wiedział to historie, które usłyszał od ojca.
-Okej – mruknął pod nosem. – Ja muszę lecieć – wstał od prawie nie tkniętego śniadania.
-Adam – na dźwięk swojego imienia chłopak usiadł z powrotem na swoje miejsce. Spojrzał na ojca wyczekująco. – Wiesz, że to już nie długo. Jesteś gotowy?
-Jak nigdy dotąd – uśmiechnął się szeroko i wstał od stołu.  – Wrócę najszybciej jak się da.
Wyszedł z domu i skierował się w stronę Breton Streat. Szedł powoli. Słońce grzało jak nigdy dotąd. Dość nietypowa pogoda jak na ten klimat. Zdjął zieloną bluzę i szedł ciesząc się tą chwilą, bo wiedział, że nie potrwa długo.
Mijał kolejne domki. Wszystkie takie same. Średniej wielkości, z małymi ogródkami i brązowymi płotami. Nie mieszkali tu najbogatsi ludzie, ale na tyle ustatkowani, by utrzymać dom i rodzinę.
Skręcił w kolejną ulicę. Ta w niczym nie przypominała poprzedniej. Wille tak ogromne, że mogliby w nich mieszkać tysiące ludzi. To tutaj mieszkali lekarze i adwokaci z miasta. Nienawidził tędy chodzić, ale na tej ulicy znajdowała się prywatna szkoła, do której uczęszczał.
Wszedł do ogromnego budynku i od razu skierował się do piwnicy, w której stały szafki. Podszedł do swojej. Była metalowa i zielona od zewnątrz, jak każda inna, ale w środku znajdował się plakat jego ulubionego zespołu i książki. Wyjął to co mu potrzebne i poszedł na pierwszą lekcję.
*****************************
Siedział przy biurku w swoim gabinecie. W pokoju stała czarna kanapa, mahoniowe biurko i wygodny czarny fotel. Ściany były pomalowany na ciemny brąz, a na podłodze leżał stary dywan. Do pomieszczenie wpadała stróżka światła sącząca się przez szczelinę między roletą, a oknem. Pracę zaczynał o godzinie siódmej rano, ale wolał być wcześniej ze względu na to, że odebrali sygnał. Niecierpliwił się oczekiwaniem na informacje. Nagle do środka wpadł jeden z jego kumpli-ochroniarzy.
-Mamy ją –  powiedział zadyszany – Jest tutaj. W Preston.
Uśmiechnął się szeroko. Teraz będzie mógł się zemścić na Jack’u. Jego marzenie się w końcu spełni.
-Doskonale – szepnął. – Wyślij widomość do naszego przyjaciele. Chcę ją mieć do szesnastej u siebie.
Mężczyzna kiwnął głową i wyszedł.
-Kristina – powiedział do słuchawki telefonu – za godzinę chcę mieć przygotowany pokój w piwnicy. Wiesz, o który mi chodzi. Będziemy mieli gościa przez kilka dni.
Wstał z krzesła i podszedł do drzwi. Wiedział już, że to będzie zacięta walka i czuł, że on ją wygra.



___________________________
W końcu mam! Długo zmagałam się z napisaniem tego, ale w końcu mi się udało.   Ten rozdział chcę zadedykować dziewczynie, która poleciła mi opublikowanie tego w internecie. Dzięki ci bardzo! :)

Prolog

Mała Alyson siedziała grzecznie na szpitalnym krzesełku. Oczka koloru szafiru błyszczały od łez. Pomimo tak wielkiego wyczerpania pięciolatka nie zasypiała.

Obok niej siedziała jej opiekunka. Oczy miała zamknięte, a na jej starej twarzy malował się spokój. Spała, jakby nic się nie stało.

Dziewczynka wiedziała, że jej matka nie przeżyje. Wpatrywała się w w ielki, świecący się napis "SALA OPERACYJAN". Zeskoczyła z krzesełka i zdjęła swój czerwony płaszczyk i berecik. W szpitalu było ciepło, a ta zgrzała się od kilku godzin siedzenia w kurtce.

Pukiel włosów wypadł z jej koka. Kiedy się na nią patrzyło myślano, że to anioł, bo miała jaśniutkie, prawie białe włoski. Zdjęła gumkę z głowy i puściła je luźno.

Usłyszała szuranie zza drzwi. Szturchnęła swoją towarzyszkę, a ta ocknęła się. Wstała i podeszła do lekarza, który odciągnął ją na bok. Rozmawiali chwilę szeptem, co chwilę spoglądając na dziewczynkę. Kobieta kiwnęła głową i złapała białowłosą za rękę.

-Chodź, maluszku – powiedziała. –Musimy cię spakować, bo zamieszkasz w miejscu, gdzie poznasz mnóstwo przyjaciół.

Alyson już wiedziała, że matka nie żyje, a ona odtąd będzie w Domu Dziecka.



_____________

Krótki, ale mam nadzięję, że się spodoba :)